Tom VII – Negocjacje
Trudno powiedzieć jak długo jeszcze ciągnęłyby się działania wojenne gdyby nie wydarzenia z wiosny 1146 roku. Wtedy to, do siedziby Arcymaga dotarła w przebraniu Allamaris D’Art, młoda Czarodziejka, która objęła przywództwo nad Bractwem Światła po tajemniczej śmierci Generała Korsona zapewne spowodowanej podaniem trucizny jak to najczęściej bywa w przypadku nagłych i zagadkowych zgonów. Celem jej dziwnej i niespodziewanej wizyty było zakończenie działań wojennych i niepotrzebnego przelewu krwi współbraci, będących wówczas już zdziesiątkowanych i skrajnie wyczerpanych. Arcymag początkowo nie chciał słyszeć o żadnym zawieszeniu broni i dążył do całkowitego zniszczenia Zakonu, ciągle mając w pamięci liczne ofiary, jakie ponieśli Jego towarzysze. W duchu jednak podziwiał odwagę i poświęcenie młodej Czarodziejki, która podjęła próbę przedarcia się przez garnizony i posterunki Leśnej Straży, mimo ogromnego niebezpieczeństwa i widma strasznej śmierci. Pertraktacje przedłużały się a Allamaris otrzymując statut Emisariusza i swobodę poruszania się po Osadzie, bywała coraz częstszym gościem Arcymaga.
Jeszcze przed żniwami, latem roku 1146 na obrzeżach Lasu Talmil, w miejscu zwanym Brzozowym Gajem, Strażnicy Lasu i Bractwo Światła uroczyście podpisali dokument kończący działania wojenne, w którym Strażnicy zaniechali zamiaru eksterminacji a Bractwo przyznało się do bezwarunkowej kapitulacji i zwrócenia zagarniętych ziem ich prawowitym właścicielom.
Wojna ta przeszła do historii jako pierwsza, w której Strażnicy Lasu, walczyli poza obrębem swojego terytorium. Niedługo potem, Villquar i Allamaris swój sojusz przypieczętowali małżeństwem co miało umocnić zawarty traktat. Najbliżsi współpracownicy Villquara uznali, że była to decyzja czysto polityczna. Niemniej owocem Ich związku był trzeci syn Villquara, Elion. Po tych wydarzeniach nadszedł upragniony okres pokoju i dobrobytu, trwający długie i szczęśliwe 70 lat aż do rozpoczęcia kolejnej Ery.